“Πήγαμε σινεμά απόψε…”
Και είδαμε
Ανθρώπους που αναζητούσαν μια γρήγορη και μεγάλη αλλαγή στις ερειπωμένες και ετοιμόρροπες ζωές τους, ξεκινώντας ένα κοινωνικό πείραμα και μια διαδρομή με τελικό προορισμό την απόταξη της τρέχουσας κατάστασης όλων όσων ζούσαν.
Στα πρόσωπα των άλλων, των συντρόφων τους, των παιδιών τους, των μαθητών τους βλέπανε τους εαυτούς τους βυθισμένους στα σκοτάδια τους ενώ ο χρόνος κυλούσε αδυσώπητος φθείροντας ό,τι είχε απομείνει στις ψυχές τους.
Βαθιά και όχι εύκολη η συνειδητοποίηση του πόσο ευάλωτοι θα είμαστε πάντα απέναντι στο χρόνο, σ’ αυτόν τον αλύγιστο εχθρό τουλάχιστον μέχρι να τον μετατρέψουμε, αν τα καταφέρουμε, σε σύμμαχο.
Κι όμως κάπου στο βάθος φάνηκε ( να ανατέλλει ένας ήλιος αποδοχής των λαθών και ίσως και η κατανόηση πως είναι πιο σοφό να έχεις τον σταδιακά μειούμενο χρόνο σου στο πλάι σου και όχι απέναντι.
Κάποιοι είδαμε αυτό. Κάποιοι κάτι άλλο. Και κάτι αλλο. Πολλά άλλα.
Αλλού ακούμπησε καθένα και καθεμιά μας, η πρώτη ταινία που είδαμε απόψε στην “πρεμιέρα” της νέας μας ομάδας κινηματογραφοθεραπείας.
Ωραία και η συζήτηση που ακολούθησε.
Πολλά και διαφορετικά τα συναισθήματα στη Δήμητρας 14 απόψε.
Κάτι πήραμε και κάτι αφήσαμε εκεί μέσα όταν κλείσαμε την πόρτα πίσω μας.
Ευχαριστούμε όλους κι όλες σας για το μοίρασμα.
Ευχαριστούμε Βασιλική.
Συνεχίζουμε. Μαζί..
ΥΓ: η χορευτική σκηνή του τέλους (αγαπημένη) ξορκίζει κάθε αρνητικότητα, κάθε αλυσίδα που κρατά τον ήρωα δέσμιο στο παρελθόν και τον ωθεί λίγο πιο μακριά από την υπαρξιακή ματαιότητα.
What a life, what a night
What a beautiful, beautiful ride..
