Η Λένια γίνεται σήμερα ο νέος κρίκος που μεγαλώνει τον κύκλο αγάπης των ανθρώπων που μοιράζονται την ιστορία τους μαζί μας.
Η Λένια είναι η μεγαλύτερη αδερφή του Γιάννη. Δεν χρειάζεται να πω σε ποιον Γιάννη αναφέρομαι. Στο σύλλογό μας αυτά τα χρόνια όταν λέμε το όνομα «Γιάννης» αναφερόμαστε σχεδόν πάντα στο Γιάννη μας. Το Γιάννη Γκούμα.
Ο καρκίνος είναι έτσι κι αλλιώς μια δύσκολη ιστορία. Ένα «κακό νέο». Πόσο πιο δύσκολο όμως και πόσο πιο «κακό» ακούγεται όταν αυτή η ασθένεια «χτυπάει» ένα νέο παιδί.
Όμως ο Γιάννης δεν ήταν ένα συνηθισμένο παιδί, ούτε είναι ένας συνηθισμένος νέος άντρας και δε νομίζω ότι και ποτέ του πως θα γίνει ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Είναι από άλλο «πλανήτη», άλλη «πάστα». Όπως ξεχωριστή είναι κι η Λένια η αδερφή του, όπως ακόμα πιο ξεχωριστή είναι και η μητέρα τους η «κυρα-Δέσποινα» όπως τον ακούω χρόνια τώρα να τη λέει. Μόνο τον πατέρα τους δεν έχω γνωρίσει, γιατί χάθηκε ξαφνικά και πολύ νέος, λίγο πριν αρρωστήσει ο Γιάννης μας.
Μια σπουδαία μικρή οικογένεια που είναι όλοι τους γεννημένοι αγωνιστές.
Διαβάζοντας την ιστορία της Λένιας προσπαθώ να μπω στη θέση της. Στη θέση της αδερφής που ζει μαζί με τον μικρό της αδερφό μια τέτοια περιπέτεια. Δυο πολύ νέα παιδιά που μέσα από γέλια κι αστεία και παιχνίδια ξορκίζουν τους φόβους τους. Και που συχνά μπορεί να κρύβουν το φόβο, την αγωνία, το κλάμα και τη στενοχώρια τους, προσπαθώντας να δείξουν γενναία και το ένα να στηρίζει και να εμψυχώνει ασταμάτητα το άλλο..
Ένα βαθύτατο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ εκ μέρους όλων μας στη Λένια αλλά και στην κάθε Λένια που μπορεί και στέκεται έτσι δίπλα στον κάθε Γιάννη που δοκιμάζεται, με τόση αγάπη και δύναμη κι επιμονή και υπομονή και φροντίδα και θάρρος και …και…και…!
Κι ένα Ευχαριστώ δικό μου προσωπικό στη Λένια που «μου επιτρέπει» να λογαριάζω κι εγώ το Γιάννη της και σαν έναν δικό μου μικρό αγαπημένο (ζωηρό και σκανταλιάρη!) αδερφό!
Ι.Κ.
Γνωριστήκαμε το 2013 με τον καρκίνο.
Ακόμη και σήμερα πιάνω αρκετές φορές τον εαυτό μου να λέει χαμηλόφωνα αυτή τη λέξη, λες και είναι κακή, λες και θέλω να ξορκίσω το κακό που προκαλεί, λες και θέλω να αποφύγω τον πόνο.
Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι ο αδερφός μου θα κέρδιζε. Ήταν άνιση η μάχη υπέρ του Γιάννη. Δεν το πίστευα απλά, το ήξερα! Η πηγή αυτής της σιγουριάς… Η δύναμή του. Έριξε μια ματιά μονάχα στην αρρώστια του και συνέχισε τη ζωή του (και ας είχαν σωθεί τα μαλλάκια του, όπως είπε μια μέρα η γλυκιά μας η γιαγιά).
Εξετάσεις, φάρμακα, χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες ώρες ατελείωτες οι δυο μας μέσα στα νοσοκομεία.
Πιστός σύντροφός μας, τα επιτραπέζια παιχνίδια! Scrabble !
Πόσες λέξεις από αυτές που σχηματίζαμε ήταν ανύπαρκτες αλλά έδιναν εκείνες τις στιγμές νόημα στη δική μας ύπαρξη; Πόσες φορές ο αδερφός μου νύσταζε και ήθελε να κοιμηθεί εξαιτίας των φαρμάκων. Δεν τον άφηνα όμως , επέμενα να παίξουμε:
«Μην κοιμάσαι ρε . Έλα να το ζήσουμε με τον δικό μας τρόπο . Παίζοντας!».
«Πάμε βόλτα ;» μου έλεγε. «Ανέβα στο καρότσι και πάμε».
Στο σπίτι η μαμά περίμενε, να πάνε όλα καλά, να δει χαμόγελα στα πρόσωπά μας. Χαμόγελα που ήθελε και ίδια να μας προσφέρει.
Έτσι κάνουν εξάλλου οι μαμάδες.
«Σαμπουάν κατά της τριχόπτωσης ! Να..Γιάννη σου πήρα αυτό.. για τα μαλλάκια σου..».
«Ρε Μάνα Καρκίνο έχω!»
«Να… το πήρα, για καλό».
Ζήσαμε τον καρκίνο με τον τρόπο που ο Γιάννης επέλεξε. Με χιούμορ, με αγάπη, με στεναχώριες κρυφά από αυτόν, με αγωνία αλλά και με κέφι. Και αυτό διότι ο Γιάννης ήταν πιο δυνατός από εμάς και συνεχίζει να είναι πιο δυνατός, πιο σοφός , πιο έξυπνος , πιο κεφάτος.
11 Αυγούστου περιμένουμε με αγωνία να μας παραδώσουν τα αποτελέσματα της εξέτασης Pet Scan. Ανοίγω το φάκελο και βλέπω 5-6 γραμμές όλες και όλες. Αδυνατώ να κατανοήσω και φοβισμένη με τρεμάμενα χέρια τηλεφωνώ στη γιατρό του. Ζητά να της το διαβάσω.
Το ξεπέρασε ο Γιάννης, το ξεπέρασε!
Λυτρωτικό κλάμα. Η ανακούφιση απερίγραπτη. Το βάρος έχει φύγει από τους ώμους. Τρέχω μέσα στο σπίτι με το χαρτί στα χέρια . Με βλέπει η μαμά μας, καταλαβαίνει, κάνει το σταυρό της και κλαίει. Πέφτω στην αγκαλιά του. Αυτό ήταν. Δεν έχεις πια.
Με κοίταξε με πονηρό χαμόγελο και είπε :
«Και πώς κάνεις έτσι ρε; Το ξέρω εδώ και καιρό. Αφού σας το έλεγα».
Αυτός λοιπόν είναι ο Γιάννης , ο αδερφός μου που νίκησε τον καρκίνο !
