Τίτλοι τέλους και για την φετινή μεγάλη καμπάνια του Συλλόγου μας με στόχο την ευαισθητοποίηση του γενικού πληθυσμού για τον Καρκίνο του Μαστού, σε ένα χώρο που λανθασμένα θεωρούσα ανδροκρατούμενο.
Τις προηγούμενες 30 μέρες, είναι αλήθεια είχα την ευκαιρία και τη χαρά να μιλήσω με αμέτρητες γυναίκες της πόλης μας και όχι μόνο.
Γυναίκες νεαρές, γυναίκες μεγαλύτερες, γυναίκες υγιείς, γυναίκες ασθενείς, γυναίκες survivors, γυναίκες που τα πρόσωπά τους είναι γνωστά στην πόλη και στα κοινωνικά δίκτυα αλλά και γυναίκες που μπορεί να τις γνωρίζει μόνο ο στενός κύκλος της οικογένειας, των φίλων και της εργασίας τους.
Ειλικρινα δεν ξέρω τι ή αν μπόρεσα κάτι να “μάθω” σε όλα αυτά τα κορίτσια. . Κάτι να τις κάνω να δούνε που το “ξεχνούν”. Ξέρω όμως τι μου έμαθαν εκείνες. Ή καλύτερα τι μου επιβεβαίωσαν. Όλες τους.
Άκουσα όλο το μήνα λίγο πολύ τις ίδιες κουβέντες όπου μα όπου κι αν βρέθηκα.
Η επί μακρόν ζητούμενη “ισότητα” για πολλές από μας έχει μετεξελιχθεί σε μια νέα ανισότητα, καθώς ενώ φαίνεται ότι κατακτάμε συνεχώς νέους ρόλους, δεν εγκαταλείπουμε, και συχνά δεν μοιραζόμαστε καν τους “παραδοσιακούς γυναικείους” που τους διατηρούμε τις περισσότερες φορές στο ακέραιο.
Εργαζόμενες λοιπόν αλλά και σύζυγοι, και νοικοκυρές, και μητέρες και αποκλειστικές φροντίστριες γονέων. “Όλα σε ένα”, με λίγα λόγια.
“Βλέπετε να έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο για τη γυναίκα από παλιότερα;;;..” κάποια γυναίκα με ρώτησε. Δεν περιμένει όμως απάντηση και συνεχιζει. “Τίποτα. Πιο πολλές ευθύνες έχουμε οι γυναίκες σήμερα. Έχουμε γίνει λάστιχο. Είναι πολύ δύσκολες οι συνθήκες για μια γυναίκα πλέον. Νομίζω οι προηγούμενες γενιές ήταν καλύτερα από εμάς. Η πιο μεγάλη παγίδα μας ήταν η ισότητα”.
“Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά, να έχεις οικογένεια και να εργάζεσαι 8 ώρες δουλειά και πόση ώρα μέχρι να πας σπίτι που εκεί σε περιμένουν άλλα. Είναι δύσκολο όπως για κάθε γυναίκα με τα παιδιά, τον άντρα… και να πρέπει να είσαι σωστή σε όλα αυτά”
“Είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα. Δεν είμαστε μόνο εργάτριες, έχουμε οικογένεια, παιδιά. Και είναι όλα πάνω μας. Τα καταφέρνουμε όμως, και τα καταφέρνουμε γιατί οι γυναίκες είμαστε ηρωίδες”.
“Είναι ζόρικη η ζωή της γυναίκας. Δουλεύουμε και μετά κάνουμε υπερωρίες και στο σπίτι. Άντρας, παιδιά, δουλειές, υποχρεώσεις. Δεν σταματάμε ποτέ”.
“Υπάρχει πολλή κούραση. Και μετά από μία κουραστική μέρα, δεν μπορείς να φερθείς σαν γυναίκα όταν πας σπίτι, οπότε χάνεις και την ουσία σου. Εγώ είμαι μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη και ούτε που ξέρω πώς τα καταφέρνω.”
“Ξεκινάω από το πρωί και καταλήγω στις 9 το βράδυ στο σπίτι, να μαγειρέψω για το παιδί. Κοιμάμαι στις 12 και στις 4.00 πρέπει να σηκωθώ ξανά. Κάθε μέρα το ίδιο, χωρίς ξεκούραση. Θέλει πολλή δύναμη”.
Και αφού ακούω με όλη μου την προσοχή και την καρδιά, κάθε γυναίκα που με τιμά όταν μοιράζεται μαζί μου τις δύσκολες αλήθειες της το δικό μου χρέος εξακολουθεί να είναι ένα.
Κορίτσια το νου σας!!!
Πρέπει να έχεις έναν εαυτό για να τον δώσεις
Μη σας ξεχνάτε!!
Ακούστε το σώμα σας. Φροντίστε το. Κι αυτό και την ψυχή σας.
Βάλτε την πρόληψη στη ζωή σας
Εγώ όσο μπορώ κι όσο μου δίνουν την ευκαιρία ωραίοι άνθρωποι να βρίσκομαι κοντά σας, θα είμαι πάντα δίπλα σας. Να σας θυμίζω όσα ξεχνάτε. Και με τη σειρά σας να μου θυμίζετε κι εσείς όλες, όσα καμιά φορά ξεχνάω κι εγώ.
Ευχαριστούμε για την πρωτοβουλία και την πρόσκληση
#Συνεχιζουμε
