Αν ο σύλλογός μας ήταν παιχνίδι θα ήταν σίγουρα ένα puzzle, αν ήταν τέχνη θα ήταν ψηφιδωτό, αν ήταν ύφασμα θα ήταν patchwork κι αν ήταν αρχιτεκτονικό στοιχείο θα ήταν σίγουρα μωσαϊκό!
Διαβάζοντας τις ιστορίες των ανθρώπων μας αλλά πολύ περισσότερο γνωρίζοντάς τους προσωπικά το καθέναν συνειδητοποιώ ότι είναι αυτή η υπέροχη ανθρωπογεωγραφία μας που κάνει το σύλλογό μας ξεχωριστό. Η συνάντηση του καθενός μας με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους μόνο πλούσιο μπορεί να σε κάνει.
Κάθε άνθρωπός μας και ένα διαφορετικό παράθυρο στον κόσμο. Κι ας είναι κοινός ο παρονομαστής της «συνάντησής» μας.
Τη Μαρία την «γνώρισα» μέσα από ένα τηλέφωνο που έγινε πολύ καιρό πριν. Βρισκόμουν τότε στην Αθήνα για κάποιο συνέδριο. Συζητήσαμε για ώρα κάποια πράγματα που την προβλημάτιζαν.
Κλείνοντας έπειτα το τηλέφωνο θυμάμαι πως έμεινα για ώρα πολλή να κοιτάζω τη νύχτα να πέφτει στο Πεδίον του Άρεως με τη σκέψη μου σκαλωμένη σε μια νέα όπως άκουγα από τη φωνή της, άγνωστή μου, γυναίκα, επιστημόνισσας, που είχε ένα στακάτο τρόπο σκέψης. Και έκφρασης. Πολύ διαφορετικό από ό,τι είχα συναντήσει ως τότε.
Όταν συναντηθήκαμε πολύ αργότερα μέσα στην ομάδα του Συλλόγου δεν συνδύασα ποτέ το πρόσωπο που είχα μιλήσει μαζί του τότε σε εκείνο το νυχτερινό τηλέφωνο. Όμως κάτι μου ήταν περίεργα «γνώριμο». Ήταν η σκέψη της και ο λόγος της που μου φάνηκαν «γνωστά». Καθαρές κουβέντες. Ζυγισμένες. Κοφτές. Καθαρές σκέψεις, τετράγωνες. Πώς είναι οι δικές μου;;; Ε, καμία σχέση!!! Κι αυτό ήταν που μου άρεσε στη Μαρία. Και της το είπα. Όπως της είπα κάποια στιγμή ότι κάτι μου θύμιζε, αλλά δεν ήξερα τι. Μου έδωσε αμέσως την απάντηση. Ήταν η άγνωστη που μιλούσα μαζί της εκείνη τη νύχτα, πασχίζοντας εγώ να κρύψω από τη συνομιλήτριά μου, ότι παράλληλα κάπνιζα μιλώντας της από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου μου. Σε έναν άγνωστο ασθενή (και γιατρό) που αναζητά πληροφορίες και κάποιου είδους «καθοδήγηση» από έναν «έμπειρο ασθενή» και θεσμικό εκπρόσωπο ενός συλλόγου ασθενών δεν μπορεί παρά να επιχειρήσεις να αποκρύψεις την «αδυναμία» σου.
Στον καιρό που πέρασε η πρώτη μου εντύπωση επιβεβαιώθηκε. Η Μαρία είναι ο άνθρωπος που θα πει με λίγα λόγια και καθαρά αυτό που έχει να πει. Η Μαρία είναι φτιαγμένη από στόφα γερή. Στο μυαλό της τα πράγματα είναι «τακτοποιημένα». Για τη Μαρία ένα και ένα κάνουν δύο. Δεν χάνει χρόνο. Η Μαρία ξέρει να διεκδικεί και ξέρει πώς να είναι αποτελεσματική χωρίς να χάνει την ουσία ποτέ. Η Μαρία ξέρει να προχωράει, να προσαρμόζεται χωρίς να χάνει την ταυτότητά της και να κερδίζει τις μάχες που δίνει.
Ευχαριστούμε Μαρία μας που μοιράστηκες τις σκέψεις σου, αν και όπως πολύ σωστά το επισημαίνεις: Τα CaStories γράφονται κάθε μέρα είτε τα γνωρίζουμε είτε όχι.
Ι.Κ.
“Λίγο πριν… Τότε… Λίγο μετά … Τώρα… Φεβρουάριος του 2022”
Για αύριο μη ρωτάς.
Μόνο μία από τις παραπάνω “κοπελιές” δεν είναι εθελόντρια. Η “λίγο πριν”.
Είναι όλες ίδιες; Είναι διαφορετικές μεταξύ τους; Ποιες οι ομοιότητες; Ποιες οι διαφορές;
Κανείς σήμερα δεν είναι ίδιος με χθες.
Η ζωή, μου έκανε τη χάρη να επιταχύνει την εξέλιξή μου τα τελευταία χρόνια.
Εκεί που ανέβαινα ήδη αεράτη, ήρθε η νόσος να με εκτοξεύσει στο επόμενο level, που λέει και ο δεκάχρονος γιός μου. Έκανε να βρεθεί ο χρόνος και οι συνθήκες για να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα και να θέσω καινούργια, τα οποία ως δια μαγείας μπορούσα πλέον να απαντήσω πιο εύκολα από πριν.
Ανάμεσα στα διάφορα μαγικά που έφερε, μου αποκάλυψε και άλλες διαστάσεις του χώρου και της ύλης. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι καλύτερα σε ποιο σημείο είμαι, πόσος είναι ο χώρος που μου χρειάζεται και πώς μου ταιριάζει να είναι αυτός.
Και εκεί ήταν που συναντήθηκα με το Σύλλογο. Και μου ταίριαξε. Και ένιωσα ότι του ταίριαξα. “Ααα.., ωραίο είναι αυτό! Πάμε!” σκέφτηκα αμέσως.
Έτσι ήσυχα και αυτονόητα μπήκα και στην ομάδα των εθελοντών. Οι συνθήκες στην αρχή δύσκολες για δράση όπως την είχαμε φανταστεί οι περισσότεροι, αλλά εδώ είμαστε για να προσαρμοζόμαστε. Συνεχώς.
Άλλωστε η ιστορία γράφεται κάθε μέρα.
Τα CaStories γράφονται κάθε μέρα είτε τα γνωρίζουμε είτε όχι.
