Η Σοφία που σήμερα μοιράζεται την ιστορία της μαζί μας, εκτός από μέλος μας είναι και μια εξαιρετική εθελόντρια που μας βοηθάει πολύ τους τελευταίους μήνες στο έργο μας.
Η παρουσία της, η προσωπικότητα, οι ποιότητες του χαρακτήρα της, μας κάνουν πραγματικά υπερήφανους που την έχουμε μαζί μας.
Η στιγμή που δε θα ξεχάσω ποτέ, ήταν ένα απόγευμα, λίγο πριν ξεκινήσει η διαδικτυακή μας συνάντηση, δεν είμαι σίγουρη αν ήταν η μηνιαία εποπτεία μας ή ένα από τα εκπαιδευτικά σεμινάρια των εθελοντών μας, που είδαμε τη Σοφία χαμογελαστή και λαμπερή, μέσα από το “παράθυρο” του υπολογιστή της να μας ανακοινώνει ότι λίγες ώρες πριν είχε … παντρευτεί!!
Μέσα στις ευχές και την αναμενόμενη όμορφη “φασαρία” όλων των συνεθελοντών που ακολούθησε η ανακοίνωση του νέου της, τη ρώτησα έκπληκτη “μα καλά Σοφία μας, και άφησες το γάμο για να μπεις στο meeting μας;;;”.
Η απάντησή της “μα δε θα μπορούσα να το χάσω!! Ήταν το καλύτερο μέρος που μπορούσα και ήθελα να είμαι αυτή τη στιγμή!!” πέρα από τη συγκίνηση που με έκανε να νιώσω, παράλληλα φανερώνει πόσο ξεχωριστός άνθρωπος είναι η ακριβή μας Σοφία.
Ευχή όλων μας το dna της να γεννάει πάντα ζωή (όπως η ίδια γράφει) αλλά και αγάπη, ήθος, ευγένεια και δύναμη, όλα αυτά τα υπέροχα στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν και μας κάνουν κι όλους εμάς καλύτερους.
Ι Κ.
<< Το Dna σου είναι φτιαγμένο για να φτιάχνει ζωή !
Μάιος ‘19
Πέμπτη απόγευμα, στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό κέντρο, ανάμεσα σε γέλια, πειράγματα και αστεία, ετοιμάζουμε την σχολική μας γιορτή, ανεβαίνουμε και κατεβαίνουμε ατελείωτες φορές στην σκηνή, τη μια χαριτωμένα και αργότερα άγαρμπα … ζαλίζομαι, παραπατάω, χάνομαι …
– «Αχ, αυτή η ζέστη της Λάρισας ! Κουράστηκες ! Θα σου έπεσε η πίεση ! Μήπως έχεις αναιμία ; Φάε κάτι !»
– «Μπα, μια χαρά είμαι, θα πίνω περισσότερο νερό …»
– «Κάνε και μια εξέταση αίματος, πότε έκανες τελευταία φορά ;»
Πότε έκανα τελευταία φορά; Είμαι νέα, γερή, όμορφη, κάνω διατροφή, γυμνάζομαι, δουλεύω πολύ, βγαίνω πολύ, κάνω πολλά πράγματα ! Γιατί να κάνω εξέταση ;
Ιούνιος ‘19
– «Σοφία, τα λευκά σου είναι πολύ ανεβασμένα … τα αιματολογικά είναι περίεργα … φαίνεται ότι έχεις μια φλεγμονή, έχεις πυρετό; έχασες κιλά; έπιασες κάτι περίεργο στο σώμα σου; Ψάξου !»
Να ψαχτώ; Γιατί; Τι να βρω; Να κοιταχτώ στον καθρέφτη; Αυτός ο αδένας στον λαιμό μου γιατί πρήστηκε; Πότε έγινε αυτό; Πότε έγινε αυτό ;
Την επόμενη ημέρα άρχισε ο αγώνας ενάντια στον χρόνο, να προλάβουμε να αναγνωρίσουμε την φύση του πρησμένου αδένα πριν «είναι αργά». Μια αλυσίδα ανθρώπων, φίλων, γιατρών, γνωστών και άγνωστων, με τράβηξαν έξω από την ομίχλη της αναμονής των αποτελεσμάτων και σε ένα μήνα άκουσα αυτό που πίστευα ότι δεν θα άκουγα ποτέ : νεοπλασματική νόσος Hodgkin.
Η αλαζονεία του νέου και γερού ανθρώπου με τύφλωνε και με φίμωνε, αρνιόμουν να το ονοματίσω, να αλλάξω τους ρυθμούς μου, την καθημερινότητά μου. Αντιμετώπιζα τους υπόλοιπους συν-ασθενείς μου με μια ουτοπική ευδιαθεσία, οι χημειοθεραπείες δεν μου έφερναν παρενέργειες, το τοξικό υγρό κυκλοφορούσε στις ζωηρές φλέβες μου χωρίς προβλήματα και το κυριότερο … οι όμορφες κοκκινόξανθες μπούκλες μου αντιστέκονταν ! Ή τουλάχιστον έτσι ήθελα να τις βλέπω, δυνατές ενώ είχαν ξεφτίσει, όπως και τις σωματικές μου δυνάμεις, ακέραιες, ενώ κατέρρεαν …
Είχα καρκίνο, αλλά δεν είχα καρκίνο, γιατί το Hodgins είναι νόσος ή αυτό θα ήθελα να είναι.
Οι εβδομάδες περνούσαν όλο και πιο αργά, οι ημέρες ήταν όλο και πιο μικρές, ο ύπνος υπερίσχυε στον ξύπνιο, οι πόνοι καταλάμβαναν σταδιακά όλο το σώμα, το στομάχι μου, τα σπλάχνα μου, οι φλέβες μου, τα όργανα μου παραδίνονταν στο τοξικό υγρό που θα με θεράπευε … παράλογο ; Παράλογο ! Τα λόγια των γιατρών, των φίλων, των συν-ασθενών μου προκαλούσαν ασαφή και αντιφατικά συναισθήματα και ένιωθα έντονα την ανάγκη να εμπιστευτώ κάποιον «ειδικό», ψυχολόγο, ψυχίατρο ή πνευματικό ; Και ψυχολόγο, και ψυχίατρο και πνευματικό, μέχρι να βγω από το τούνελ.
Βγαίνοντας από το τούνελ, αδυνατούσα να προσδιορίσω τα συναισθήματα μου, χαιρόμουν ; λυπόμουν ; απολάμβανα ; βαριόμουν ; φοβόμουν ; Ναι ! Φοβόμουν και την Ζωή και τον Θάνατο. Φοβόμουν την αναμονή των αποτελεσμάτων επανεξέτασης, το μέλλον μου ως καρκινοπαθής.
Η απάντηση στον φόβο ήρθε λίγο πριν το «Φτου ξελευτερία !» Το Hodgkin ήταν πάλι παρόν, πιο ανθεκτικό, πιο διευρυμένο. Η μάχη ξεκινούσε με νέες στρατηγικές, νέες προσεγγίσεις, νέες θεραπείες, νέα πρωτόκολλα πιο αυστηρά αφού είχε επικρατήσει η Covid-19.
-«Θα κάνεις μεταμόσχευση μυελού, αυτόλογη».
Η έκπληξη μου συνάντησε τον φόβο και τον αποδυνάμωσε, τα αρχέγονα κύτταρα μου, οι «μητέρες» του μυελού μου, θα έμπαιναν στην μάχη της ζωής, της νέας μου ζωής, της 2ης ευκαιρίας μου για ζωή. Μετά από 6 μήνες θεραπειών που κατέστειλαν όλες τις ζωτικές μου λειτουργίες, ξεκινούσε η εκστρατεία για την αυτόλογη μεταμόσχευση του μυελού μου.
Όλες οι ζωτικές λειτουργίες; Όχι, το μυαλό και η καρδιά ήταν ξύπνια, σχεδίαζαν, ένιωθαν, ήλπιζαν, έστελναν εντολές επιβίωσης.
Η περισυλλογή των «μητέρων» έγινε την ημέρα των γενεθλίων της δικής μου μητέρας και ακολούθησε η πολύμηνη και πολύτιμη διαδικασία της επανεκκίνησης του μυελού μου.
«Το Dna σου είναι φτιαγμένο για να φτιάχνει ζωή !»
Μου το είπαν μια από εκείνες τις 90 ημέρες και είναι αυτό που θυμίζω συχνά στον εαυτό μου και συνεχίζω…
