Την Ευρυδίκη Ζωή μας, πολύ μου άρεσε πάντα να τη φωνάζω και με τα δυο της ονόματα, χωρίς να έχω όμως την παραμικρή ιδέα ως σήμερα για το λόγο που το κορίτσι αυτό απέκτησε αυτά τα δύο ονόματα και πώς αυτό συνδέεται τελικά και με την απόφασή της να γίνει κάποια στιγμή εθελόντρια στο σύλλογό μας.

Δίνοντας φωνή και ζωντανεύοντας την εικόνα των εθελοντών μας με αυτές τις μικρές ιστορίες τους που τόσο ευγενικά και με απίστευτη συστολή όλοι τους μοιράζονται μαζί μας, ακόμα κι εμείς που θεωρούμε πως τους γνωρίζουμε καλά από τη συνεργασία μας όλο και κάτι μαθαίνουμε καινούργιο.

Άνθρωποι σαν την Ευρυδίκη Ζωή αλλά και σαν όλους τους εθελοντές μας δεν συνηθίζουν να «φαίνονται». Δεν ήταν και δεν είναι αυτός ο σκοπός τους. Σκοπός τους είναι μόνο να δίνουν γενναιόδωρα και ήσυχα τη συμβολή τους επειδή έτσι το νιώθει και το θέλει η ψυχή τους.

Αυτό που ειδικά στην περίπτωση της Ευρυδίκης Ζωής αλλά και σε όλες τις άλλες νέες και νέους σε ηλικία εθελοντές και εθελόντριές μας , εξακολουθεί να με ξαφνιάζει ευχάριστα είναι που παρά το νεαρό της ηλικίας τους που προφανώς και συχνά επιβάλλει και δικαιολογεί άλλους τρόπους, ρυθμούς και επιλογές καθημερινότητας , ειδικά μάλιστα για όσες συνεθελόντριές μας είναι παράλληλα και μαμάδες μικρών παιδιών, είναι που δεν διστάζουν να εμπλακούν σε δραστηριότητες εθελοντισμού.

Δε θυμάμαι ακριβώς τι ετοιμάζαμε κάποια στιγμή στο σύλλογο, πέρασαν νομίζω και καναδυο χρόνια από τότε οπότε τι να πρωτοθυμηθώ τι να ξεχάσω από ένα σύλλογο που «όλο κάτι κάνει!», και ακούω την Ευρυδίκη Ζωή που έκανε τότε την υπηρεσία της στο γραφείο να μου λέει: θέλω κι εγώ να βοηθήσω και σε αυτό Ιωάννα.

Την κοίταξα με απορία. Βρε Ευρυδίκη Ζωή μου τη ρωτάω πότε θα βρεις το χρόνο να το κάνεις;
Η απάντησή της ακόμα είναι στα αυτιά μου.
Ιωάννα θεωρώ πολύ σημαντικό το να είμαι εθελόντρια και μπορεί να μην μπορώ να προσφέρω εντός του γραφείου ή του νοσοκομείου πάντα όσο χρόνο πραγματικά θα ήθελα να δίνω αλλά μπορώ να βοηθάω και από το σπίτι μου.
Το έχω συζητήσει από την αρχή με τον άντρα μου και κατανοεί πως πρέπει να με βοηθήσει κι εκείνος με όποιο τρόπο μπορεί για να κάνω την επιθυμία μου πράξη. Έστω κι αν αυτό σημαίνει πως θα βοηθήσει παραπάνω στο θέμα των παιδιών όταν θα γυρίσει από τη δουλειά του. Μάλιστα δε αυτή τη φορά θα με βοηθήσει έμπρακτα και πέρα από τη βοήθεια που θα μου δώσει με τα παιδιά συμμετέχοντας κι εκείνος σ΄αυτό που θα κάνουμε!!

Δεν μπορώ πραγματικά να μη δώσω συγχαρητήρια σε όλα τα νέα ζευγάρια που με κάθε τρόπο στηρίζουν και δίνουν χώρο ο ένας τον άλλο για να νιώθουν και να κάνουν ο καθένας τους ό,τι γεμίζει την ψυχή τους.
Ευχαριστούμε την γλυκύτατη και ευγενέστατη Ευρυδίκη Ζωή που είναι κοντά μας, ευχαριστούμε και τον σύντροφο της Ευρυδίκης Ζωής που μας βοηθάει να την έχουμε κοντά μας!

«Ονομάζομαι Ευρυδίκη-Ζωή Ντούρα.
Το πρώτο μου όνομα ήταν δεδομένο, κληρονομιά από την γιαγιά Ευρυδίκη.. εν μέσω χημειοθεραπειών η γιαγιά όταν γεννήθηκα, βαθιά θρησκευόμενη με έταξε στην Ζωοδόχο Πηγή έτσι αποκτήθηκε και το δεύτερο όνομα.
Στην βάπτιση οι γυναίκες όμως ήταν μαυροφορεμένες και οι άντρες με το λεγόμενο πένθος στο μπράτσο. Έτσι λοιπόν, μέχρι την ενήλικη ζωή μου, είχα την πεποίθηση ότι οι νοσούντες από καρκίνο, πεθαίνουν. Έτσι απλά.

Στα 30 που έγινα για πρώτη φορά μητέρα, ένιωσα πως κάτι πρέπει να προσφέρω στον κόσμο για να τον κάνω καλύτερο για το μωρό μου.
Βρήκα τυχαία στο facebook τη σελίδα του συλλόγου και την πρόσκληση για νέους εθελοντές. Πήγα στο γραφείο του για να ενημερωθώ, να μάθω για την ασθένεια που πόνεσε τόσο την πατρική μου οικογένεια. Αποφάσισα αμέσως να μείνω.

Ενημερώθηκα λοιπόν, εκπαιδεύτηκα από ειδικούς επιστήμονες επίσης εθελοντές κι έμαθα.
Έμαθα πως ο καρκίνος έχει ίαση, πως δεν κολλάει με την προφορά της λέξης, πως οι νοσούντες είναι οι πιο όμορφοι άνθρωποι.
Στον σύλλογο καρκινοπαθών Λάρισας πηγαίνω ένα πρωινό την εβδομάδα και προσφέρω υπηρεσία γραφείου.
Νιώθω πως περισσότερα δέχομαι, παρά δίνω σε αυτούς τους ανθρώπους.
Τα μέλη και οι εθελοντές υπέροχοι, δοτικοί, αισιόδοξοι, με χαμόγελο κι ενθουσιασμό.

Άνθρωποι με τόσο μεγάλο ζήλο και θαυμάσιες ιδέες για να κάνουν πιο εύκολες της ζωές των ασθενών. Οι δυσκολίες είναι πολλές, αλλά οι δράσεις του συλλόγου είναι ακόμα περισσότερες!
Όλες οι ενέργειες που γίνονται από το σύλλογο είναι πραγματικά αξιέπαινες.

Στα χρόνια όπου εκλείπει το αίσθημα του εθελοντισμού, ας αναρωτηθούμε όλοι..”τι έκανα σήμερα ώστε να αφήσω έναν καλύτερο κόσμο για αύριο?”