Την Ανθή τη γνώρισα σε κάποια εποπτεία. Αρκετοί άνθρωποι είχαν μαζευτεί εκείνη τη μέρα στο γραφείο. Αρκετούς τους ήξερα, άλλους όχι, αφού δεν συμμετέχω σταθερά στις εποπτείες μια και οι ευθύνες μου στο σύλλογο δεν μου δίνουν πάντοτε την ευκαιρία να είμαι ανάμεσά τους όσο και αν πολύ το επιθυμώ.

Η Ανθή καθόταν ήσυχη σε μια άκρη. Χαμογελαστή με πολύ ευγενική φυσιογνωμία. Μου φάνηκε γνωστή από κάπου και την πλησίασα για να της μιλήσω στο λίγο χρόνο που μεσολαβούσε πριν ξεκινήσουμε και τυπικά τη συνάντηση με τους ψυχολόγους μας.

Τελικά η ήσυχη Ανθή μας ήταν όλο εκπλήξεις! Αποδείχτηκε ότι μου φαινόταν γνωστή γιατί προφανώς και είχαμε ξανασυναντηθεί όταν διασταυρώθηκαν επαγγελματικά οι δρόμοι μας, τραπεζικό στέλεχος εκείνη δικηγόρος εγώ.

Η Ανθή αποδείχτηκε επίσης πως ήταν φίλη της καλύτερης μου φίλης! Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως για μένα ήταν ότι η Ανθή είχε αποφασίσει σχετικά πρόσφατα να ξανακαθίσει στα «θρανία» σπουδάζοντας κάτι πολύ διαφορετικό σε σχέση με την καριέρα της ως τότε.

Η Ανθή μας για να γράψει και να μας στείλει τις δικές της σκέψεις πριν λίγες μέρες, έκλεψε χρόνο από τα μαθήματά της (καθώς έδινε Ανατομία!!!!).

Η Ανθή είναι μια μεγάλη αποκάλυψη για μένα αλλά και μια μεγάλη έμπνευση νομίζω για όλους μας.
Δε θέλω να πάρω ούτε στάλα παραπάνω χώρο σ’ αυτό το ποστ γιατί η Ανθή τα καταγράφει όλα με έναν πολύ ωραίο, δομημένο λόγο, που όσο και αν τα κάνει ο τρόπος της αυτός να φαίνονται όλα πολύ απλά και εύκολα, θα καταλάβετε διαβάζοντας ότι τίποτα από όσα έκανε και κάνει δεν μπορεί να είναι ποτέ τόσο απλό κι εύκολο, κι αυτό από μόνο του μαρτυρά πολλά για την ίδια. Η Ανθή μας επέλεξε αντί να μας δώσει μια δική της φωτογραφία να μας στείλει μια άλλη που την αντιπροσωπεύει απόλυτα.

Η αγαπημένη μας Ανθή χτες , ημέρα των γενεθλίων της που συνέπεσε να είναι και η επίσημη πρώτη μέρα της πρακτικής της άσκησης στο Γενικό νοσοκομείο Λάρισας, τοποθετήθηκε (εντελώς συμπτωματικά!) στο Ογκολογικό Τμήμα του νοσοκομείου.

Καλό ξεκίνημα Ανθή μας στο πλευρό όλων αυτών των ανθρώπων που αγαπάμε και από σήμερα θα έχουν και τη δική σου φροντίδα.

Ανθή σε ευχαριστούμε πολύ που είσαι κοντά μας.

«Με λένε Ανθή Τσιτσιά, είμαι 49 ετών, παντρεμένη με 2 παιδιά, πρώην τραπεζικό στέλεχος.

Επηρεασμένη από τη δουλειά μου, κυρίως, χρησιμοποιούσα ως μονάδα μέτρησης των πάντων, τους αριθμούς… είχα ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, 15 ημέρες καλοκαιρινές διακοπές, 3 μήνες από το τελευταίο test Pap.

Μέχρι πριν 5 χρόνια, όταν εν μέσω της οικονομικής κρίσης, χρειάστηκε να φύγω με «εθελούσια» έξοδο από την εργασία μου και να κάνω ένα σοβαρό χειρουργείο… Μέχρι εκεί… Οι αριθμοί δεν με κάλυπταν πια.

Σε αρκετά από τα επαγγελματικά σεμινάρια Management και HR που είχα παρακολουθήσει , μας είχαν μιλήσει για τον έμφυτο φόβο των ανθρώπων απέναντι στις αλλαγές και στο πώς αυτός μπορεί να χρησιμοποιηθεί με θετικό τρόπο.

Κι αποφάσισα να δω την καθημερινότητα με άλλο μάτι… στις νέες μου δραστηριότητες προστέθηκε η ενεργοποίηση μου ως εθελόντρια Νοσηλευτικής στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, παράρτημα Λάρισας , ήμουν εθελόντρια πάνω από 25 χρόνια αλλά δεν είχα μέχρι τότε χρόνο να ασχοληθώ.

Στη ζωή μου μπήκαν οι εβδομαδιαίες επισκέψεις κάθε Παρασκευή 9.00-13.00 στις εξωτερικές χημειοθεραπείες στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας. Ήταν το πιο σημαντικό «σχολείο» που παρακολούθησα. Άνθρωποι χαμογελαστοί, περήφανοι, με αγάπη και προσδοκίες από τη ζωή, άνθρωποι της τρίτης ηλικίας ή νέα αγόρια και κορίτσια, άνθρωποι με όλη την οικογένεια να τους συνοδεύει και άνθρωποι μόνοι. Κάθε Παρασκευή ήλπιζα να τους δω ξανά όλους, να μην λείπει κανείς για «άσχημο» λόγο, να τους μιλήσω αλλά κυρίως να τους ακούσω, να τους νιώσω.

Όταν μετά από μήνες είδα στο Facebook , το μήνυμα του ΣΚΛ που ζητούσε εθελοντές, ήταν απλά σαν να μου «έκλεινε το μάτι». Επέλεξα να είμαι εθελόντρια γραφείου, να χρησιμοποιώ τα μολύβια και τα χαρτιά για να απαλύνω -για πολύ λίγο- την αγωνία των νέων ασθενών απέναντι στη διάγνωση. Έχει περάσει ενάμιση χρόνος από τότε που πέρασα την πόρτα του γραφείου στην οδό Δήμητρας κι όμως κάθε φορά νιώθω την ίδια «μαγική» ικανότητα των ανθρώπων που είναι εκεί να αγγίζουν ο ένας την καρδιά του άλλου.

Τελικά όπως μου αρέσει να λέω, είμαι εθελόντρια για «εγωιστικούς» λόγους, γιατί αυτά που παίρνω είναι πολύ περισσότερα από αυτά που δίνω και έχω αλλάξει τις μονάδες μέτρησης.

Τώρα τα βράδια πριν κοιμηθώ θυμάμαι και μετρώ τις αγκαλιές, τα χαμόγελα αλλά και τα δάκρυα των ανθρώπων που με συνόδευσαν την ημέρα.

Ευχαριστώ ΣΚΛ !!»