Αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη δεν χτυπά μόνο η καρδιά της ΔΕΘ.
Χτυπούν και οι 50 καρδιές.. των αντίστοιχων συλλόγων ασθενών-μελών της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καρκίνου – ΕΛΛΟΚ.
«Νέοι Ορίζοντες στις Αιματολογικές Κακοήθειες»
Ορισμένα από τα θέματα που συζητάμε εδώ και δύο ημέρες :
- Οι κυτταρικές και γονιδιακές θεραπείες στους αιματολογικούς καρκίνους: Ποιες οι προκλήσεις και οι προοπτικές
- Οι βιοδείκτες στη διάγνωση και παρακολούθηση των αιματολογικών κακοηθειών
- Οι πολλαπλές όψεις των Αιματολογικών καρκίνων: Λέμφωμα, Λευχαιμίες, Πολλαπλό Μυέλωμα, Μυελοδυσπλαστικά Σύνδρομα
- Η καινοτομία στην πράξη: Ο ρόλος των κλινικών μελετών στους Αιματολογικούς Καρκίνους
- Τα βιο-ομοειδή φάρμακα στη θεραπευτική προσέγγιση των αιματολογικών κακοηθειών
- Διαμορφώνοντας το μονοπάτι της φροντίδας των αιματολογικών ασθενών: Ζώντας με τον αιματολογικό καρκίνο – Από τη διάγνωση στη σύγχρονη θεραπεία.
Μερικά πράγματα όμως χαράσσονται ξεχωριστά μέσα μου και ουδαμώς φαίνονται στο “πρόγραμμα” του κάθε συνεδρίου.
Όπως για παράδειγμα:
Η δυνατότητα της επαφής και αλληλεπίδρασης με Ιατρούς-Ανθρώπους των οποίων η τέχνη του βίου τους χαρακτηρίζεται από “ακραία ενσυναίσθηση για τους ασθενείς τους…” (!!!)
Οι εκπληκτικές συναντήσεις με επίμονους …. Ουμανιστές (ακαδημαϊκούς – ιατρούς – ανθρώπους) Δημόσιων κορυφαίων Ιατρικών Σχολών της χώρας μας (ναι υπάρχουν και αυτοί κι ας μην κάνουν πολλή … φασαρία) που επιλέγουν τους δύσκολους δρόμους ..
Ή εκείνη η φράση από έναν ακόμα “ωραίο” και ξεχωριστό ακαδημαϊκό-άνθρωπο λίγο πριν κατέβει από το βήμα…
Είναι ανάγκη να υπάρξει ένα “νέο κοινωνικό συμβόλαιο…”…….
Τι λέμε εμείς;;; Πρέπει ή δεν πρέπει;;;;;
