Η κα Κατερίνα Μπλάνα, η αγαπημένη μας Κατερίνα, είναι ίσως ένας από τους πιο αθόρυβους εθελοντές μας. Δεν της αρέσει καθόλου να εμφανίζεται προς τα «έξω», δεν ασχολείται καθόλου με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δεν έχει λογαριασμό στο FB γιατί προτιμάει την κλασική εκ του σύνεγγυς επαφή και επικοινωνία των ανθρώπων.

Μια αληθινά σπουδαία Κυρία (επίτηδες το κάπα είναι κεφαλαίο), με ευγένεια και συστολή μικρού παιδιού. Αποτελεσματική και εργατική σαν μέλισσα, διαπιστώθηκε από όλους η αφοσίωση, οι ικανότητες και η σταθερότητά της και κάποια στιγμή της αναθέσαμε την ευθύνη του συντονισμού των εθελοντών μας κυρίως των νοσοκομείων. Ευθύνη που μοιράζεται με την Άννα μας (σε λίγες μέρες θα ακολουθήσουν και οι συστάσεις της Άννας μας).

Αυτή η ομάδα εθελοντών ειδικά των νοσοκομείων αποτελεί νομίζω τη μεγάλη και μόνιμή της έγνοια και αγωνία της Κατερίνας μας. Είναι ο άνθρωπος που οργανώνει τις βάρδιες στα δυο νοσοκομεία, ο άνθρωπος που πρέπει να βρει σε χρόνο dt λύσεις, όταν κάτι έκτακτο συμβαίνει και κάποιος εθελοντής για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορεί να κάνει την υπηρεσία του την καθορισμένη του μέρα και ώρα.

Είναι ο άνθρωπος που στενοχωριέται ίσως περισσότερο από όλους μας (μαζί με την Άννα!) για το γεγονός πως οι εθελοντές των νοσοκομείων μας έμειναν μακριά από αυτά αναγκαστικά λόγω της πανδημίας.

Η καθημερινή παρουσία των εθελοντών μας εκεί είναι πραγματικά πολύ πιο σημαντική από όσο μπορεί κανένας να φανταστεί. Δεν είναι ο καφές ή το τσάι που θα δώσουν. Είναι πολλά περισσότερα. Στα νοσοκομεία χτυπάει η καρδιά των ανθρώπων που νοσούν κι εκεί αυτοί έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με το σύλλογό μας. Οι ασθενείς όσο και να ξαφνιάζονται στην αρχή με τις εθελόντριές μας, που βλέπουν μπροστά τους εκείνες τις πρώτες πολύ δύσκολες στιγμές τους, την επόμενη φορά τις αναζητούν οι ίδιοι. Ανάμεσά τους γεννιούνται σχέσεις που τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν. Η αγωνία της Κατερίνας και όλων μας είναι δικαιολογημένη για την επόμενη ημέρα.

Ένα κράτος που καταφέρνει να παρέχει ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη σε όλους, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους δεν καταφέρνει να παρέχει και ψυχοκοινωνική στήριξη σε όλους αυτούς. Οι εθελοντές των νοσοκομείων μας μπορούν να το κάνουν. Και είναι οι πρώτοι που θα δώσουν τη γνώση στους ασθενείς ότι μπορούν να βρούνε δωρεάν ατομική ή ομαδική ψυχολογική υποστήριξη από τους εθελοντές ψυχολόγους μας. Είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές του έργου του Συλλόγου μέσα στο χώρο που οι ασθενείς υποφέρουν.

Το αύριο αυτών των εθελοντών είναι ο λόγος που η Κατερίνα μας ανησυχεί. Και να μη χαθούν όσοι μέχρι τώρα στελεχώνουν το δυναμικό μας.

Αυτός ο ιός που ήρθε και άλλαξε τις ζωές μας όσο κι αν μπορεί να ξανάρθει δεν μπορούμε να του επιτρέψουμε να στερήσει τους καρκινοπαθείς από κάτι που έχουν ανάγκη εξίσου με όσο έχουν ανάγκη τη θεραπεία τους.
Εγώ προσωπικά είμαι σίγουρη πως θα υπάρξουν τρόποι να συνεχίσουμε. Μπορούμε πάντα να δοκιμάσουμε κι άλλους τρόπους βοήθειας. Ιδέες γεννιούνται μέσα μας πολλές. Αλλά ακόμα δεν είναι ανακοινώσιμες.

Θα τη βρούμε πάλι τη λύση αγαπημένη μας Κατερίνα!!!! Μαζί!!!!

«Μια αγγελία στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» αρκετά χρόνια πριν, κάποια Απόκρια έλεγε, Ζητούνται εθελοντές από το Σύλλογο Καρκινοπαθών Λάρισας. Σπεύδω να κάνω αίτηση. Αγαπάω τον εθελοντισμό, η προσφορά είναι χαρά..

Εκπαιδεύομαι από ειδικούς, επίσης εθελοντές επιστήμονες, ψυχολόγους της Gestalt.

Μαθαίνω να προσφέρω το χαμόγελό μου, ένα άγγιγμα, γλυκά λόγια, ακόμα και τη σιωπηλή μου παρουσία όταν μόνο αυτό χρειάζεται κάποιος να δώσω.

Μαθαίνω πώς να διαχειρίζομαι τον πόνο, τα δάκρυα, το παράπονο και την απόγνωση που συναντάω κάποιες φορές στα πρόσωπα των ανθρώπων που ζητούν βοήθεια .
Μαθαίνω να ακούω προσεκτικά, αυτά που λέει κάποιος αλλά και αυτά που δε λέει.

Μαθαίνω όσα είναι αναγκαίο να γνωρίζει κάποιος που υποδέχεται έναν ασθενή αλλά και έναν εθελοντή νέο.
Μαθαίνω, μαθαίνω, μαθαίνω. Μαθαίνω κάθε μέρα καινούργια πράγματα.

Βρίσκομαι όμως απόλυτα απροετοίμαστη μπροστά σ΄ όλα αυτά που τελικά εγώ ΠΑΙΡΝΩ μέσα από αυτό που δίνω.
Πράγματα που παίρνω από τους ασθενείς, τους συνεθελοντές μου, το Σύλλογο ολόκληρο.

Απροετοίμαστη με βρίσκει πάντα όλη αυτή η χαρά, η ηρεμία, η αισιοδοξία, η δημιουργική ενέργεια που συναντώ κάθε μέρα. Πράγματα που ακούγονται ίσως σε πολλούς πολύ αντιφατικά όταν μιλάς για ένα Σύλλογο Καρκινοπαθών.

Νιώθω τόσο ΠΛΗΡΗΣ, ξεχειλίζω από συναισθήματα, κι είναι ακόμα φορές που δεν ξέρω πώς να τα διαχειριστώ όλα αυτά τα όμορφα που γεννάει μέσα μου η εθελοντική μου εργασία σε αυτόν τον σύλλογο.

Κι όλα όσα ωραία με πλημμυρίζουν θέλω μεμιάς να τα σκορπίσω σ’ όλο τον κόσμο, αλλά κυρίως σ΄όσους νοσούν και σε όσους βρίσκονται δίπλα τους.

Θέλω να βοηθάω με κάθε τρόπο να ξεπεράσουν τα δύσκολα που περνούν. Ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω τα πάντα, ούτε έχω λύσεις και απαντήσεις για όλα, αλλά πάντα υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει κάποιος αν θέλει αλήθεια να βοηθήσει.

Όσο περνάνε τα χρόνια η μεγάλη μου αγωνία είναι να συνεχίσουν να έρχονται εθελοντές στο σύλλογό μας. Είναι ανάγκη να υπάρχουν πάντα αρκετοί εθελοντές για τα νοσοκομεία μας. Υπάρχουν πολλοί γύρω μας που είναι απόλυτα υγιείς και αξίζει να δοκιμάσουν να μας γνωρίσουν. Όλοι μας μπορούμε να βοηθήσουμε. Αξίζει να δοκιμάσουμε. Είδα πολλές φορές ανθρώπους να αναρωτιούνται τι μπορούν να κάνουν για το Σύλλογο. Η απάντηση είναι ό,τι θέλει και μπορεί, όσο μπορεί ο καθένας ανάλογα με τη διάθεση, την ικανότητα και την επιθυμία που έχει.

Αυτό που χρειάζεται όμως σίγουρα είναι η αφοσίωση και η δέσμευση που θα έχει απέναντι στο σύλλογο. Είναι πολύ σημαντικό το να δεσμευτεί κάποιος στο να δίνει το λίγο ή το περισσότερο του στους κοινούς μας σκοπούς.

Ο εθελοντισμός αλλάζει τη ζωή μας, την κάνει καλύτερη, δίνει νόημα καινούργιο σε όλα.

Δεν κινδυνεύει κανείς ερχόμενος να βοηθήσει. Δεν κινδυνεύει από τίποτα εκτός ίσως από το να βουλιάξει στη μεγάλη μας αγκαλιά!!!